domingo, 24 de agosto de 2008

Ate sempre

Queremos que a nosa ultima entrada sexa pra agradecervos a vosa presencia e apoio nesta fermosa viaxe, que fai que un pedazo dela tamen sexa voso. Ate sempre.

o ultimo tango en Pekin


Querid@s amig@s, colegas e demais encocheapekineses

Debido aos comentarios, tirons de orellas e algunha que outra perrencha, finalmente accedemos aa vosa peticion de enviar a derradeira foto pra darlle un final mais optimista ao blog.

Xa levamos uns cantos dias nesta inmensa cidade que e Pekin. A adaptacion ao medio e fenomenal (como no resto da viaxe), a xente moi amable e a comida sabrosa e barata (ainda imos volver gordos coma botixos).

Temos que dicirvos que descubrimos que hai dous mitos que non son coma nos dixeran: nen os chines@s son amarel@s nen a Gran Muralla e tan grande como para que se poida ver dende a lua. Ver para crer.

miércoles, 13 de agosto de 2008

SINCOCHEAPEKIN


Amiguitos, amiguitas, allegados, desconocidos y otros seres que paseis por aqui, el departamento de comunicacion de encoche, formado por Alberto Suarez, Juanin Ares y Jose Prieto, tiene el deber de comunicaros el siguiente comunicado:


Debido a problemas de caracter burocratico, concretamente a que las autoridades de China no permiten el paso de automoviles por sus fronteras, esta absurda epopeya denominada encocheapekin, ha tenido que finalizar en tierra mongola, en su capital Ulan Bator.


Desde aqui, los integrantes de este paripe partiremos en el tren transmongoliano con destino a Pekin donde si todo sigue su curso pasaremos la ultima etapa del viaje antes de regresar a nuestras tierras para ser objetos de mofa, burla, escarnio o todo lo que a vosotros se os ocurra.

Quiza os pregunteis que ha sido de a besta/la doctora. Pues bien, ella se quedara a vivir en Mongolia, donde la cuidaran y la mimaran probablemente mas que nosotros. Nuestra despedida de ella fue dura, como todas las despedidas, pero problablemente nosotros lo superemos, y ella creo que ya lo ha hecho.


Tambien hemos de deciros que probablemente esta sea la ultima entrada que publicamos, ya que si el lema de esta pelicula es encocheapekin, comprendereis que ya no tenga sentido, y aunque barajamos durante unos instantes la posibilidad de abrir otro blog que se llamara sincocheapekin, al final nos parecio un poquito forzado y optamos por la retirada a tiempo y bajada de telon con la esperanza de mantener una cierta dignidad.


Por ultimo, agradeceros de todo corazon vuestros comentarios, vuestro apoyo y vuestra presencia durante todo el viaje, porque sin duda habeis sido un ingrediente importante durante todo el trayecto y os tenemos y tendremos presentes en nuestras plegarias. En serio, bicos a todos y todas y hala, o es que no teneis otra cosa que hacer...

viernes, 8 de agosto de 2008

O reposo do Altay


Ola amiguinh@s, como isto de cruza-la Mogolia resultou, para a nosa sorpresa, un verdadeiro rally sobre terras dos diferentes tipos e texturas que escupen a sua foula espesa cada vez que alguen osa transitar por elas, a unanimidade levounos a tomar un dia de descanso e repouso na cidade de Altay, capital de provincia do Gobi Altay con 19.800 habitantes e 2 hoteis.
Chegamos a noite e co animo como vos podedes imaxinar. No hotel principal, tras casi unha hora de negociacions que non avanzaban porque a comunicacion con estas amables xentes non flue coma estabamos acostubrados, nos intentaron tangar co precio da suite, pero percapita, polo que arrancamos indignados. No outro hotel non habia habitacions libres.
Nestes pobos ocurre como nos rusos, ucranianos ou kazajos, non hai iluminacion publica; como tampouco soen ilumina-los rotulos dos establecementos a labor de atopar calquera outra forma de aloxamento resultou infrutuosa. No sabemos que talante debimos levar o tornar o primeiro hotel pero conseguimos unha habitacion con aseo e banho, con auga procedente do desxeo, para os 3 por un prezo razonable e en so 5minutos.
Ate no Tour de Francia tenhen xornadas de descanso asi que decidimos non ser menos que os franceses, iso si despois de tratar pola manha coa amable aspirantes a tanguista que o prezo non estaba suxeto a inflacion.
Durante o primeiro paseo manhaneiro de todala viaxe atopamos este ciber cafe (svasqi en kazajo) que nos permite volver a comunicarnos con vos. Se todo vai como proxectamos, e vos sabedes como somos nos cos nosos prognosticos, agardamos poder contavos como sera deiqui a Ulanbator.
Bicos moitos a vos e a amabilidade coa que nos perseguides. O Botixo da Besta.

martes, 5 de agosto de 2008

SÓLO NOS QUEDA...UNA FRONTERA!!!

Hola a tod@@@@@@s!!!
Aquí estamos, con el país del cielo eterno bajo nuestros pies, y cómo no... bajo las ruedas de A Besta.
Hoy, después de nuestra jornada número 24, dormiremos en Olgi. De hecho nos dirigimos ahora mismo a la piltra, que aquí ya pasa de la media noche (tenemos 5 horas más que en España).
Esto es tremendo, si en Ucrania las carreteras eran malas...en Mongolia...no hay carreteras, hay caminos (malos, muy malos...malísimos), miles, millones de caminos... ¡vaya caos!...¿el mejor gps...?, vais a flipar...¡los pastores!. Sí, si...habéis leído bien..., a base de preguntar a pastores nos hemos ido guiando. Je je je... ¡a ver cómo sigue ésto!.
Abrazos y muy buenas noches a tod@s.

jueves, 31 de julio de 2008

Besta, Rumbo Astana!

Cabalga e cabalga a besta pola a estepa!!
Levamos 3 días nestos aridos paisaxes e xa estamos a un pasiño de Astana que resistese a aparecer no horizonte.
Cada tramo e un pequeno viaxe cara atras no tempo, non sei en que seculo remataremos neste ritmo...
As estradas teñen cada vez mais baches e mais polvo. A temperatura sube por momentos e os cibers non colgan das arbores!!

Esperemos ter mais tempo na capital para conectarnos e escribir unhas letras mais extensas.

Besta, rumbo Astana !

bicos

domingo, 27 de julio de 2008

XA CABALGA A BESTA SOBRE A ESTEPA KAZAJA!!!


Tras un inesperadamente axil cruce de fronteiras..., xa estamos en Asia!!!
Aínda é outro paso máis atrás no tempo.
Sol, interminables estradas cheas de baches. SOL, camellos, poucas aldeas e boa xente.
Cabalga Besta!!!

miércoles, 23 de julio de 2008

o recorrido da besta


Ver mapa más grande
Hola amiguitos, amiguitas y dem'as familia. Aqui estamos, y os preguntareis donde o  no os preguntareis nada y hareis bien de cualquier manera, pero yo os cuento...estamos  aqu'i, a punto de cruzar la frontera de Rusia, o mejor dicho, a punto de intentarlo, cosa que abordaremos cual Napoleones de buen rollito manhana al despuntar el dia, m'as o menos...
No habiamos escrito desde Polonia basicamente porque no tuvimos ni tiempo ni medios ni na, no es que no queramos contar cosas, porque aunque no nos pasen las inventaremos. Intentare resumir brevemente alguna cosa que me venga al recuerdo:
Tardamos ocho horas y media en cruzar la frontera que separa Polonia de Ucrania
Estuvimos en una boda ucraniana, metiendo monedas en el zapato del novio y bailando con la novia.
Ucrania es larga, plana y calurosa (por lo menos ahora mismo, porque en este ciber hace un calor de tres pares de estepas)
Las carreteras van empeorando, los conductores evolucionan proporcionalmente a las carreteras, la europa pija es solo un recuerdo, y a medida que avanzamos es como un viaje en el tiempo hacia el pasado.
La gente nos trata bien en un porcentaje altamente aceptable. La policia se comporta con profesionalidad y cumple
 con su trabajo parandonos 
cuando considera oportuno.
Y en cuanto a nuestra convivencia, ha surgido una discrepancia sobre el nombre del coche. Debido a las veinticuatro horas de gran hermano a las que estamos sometidos, y despues de tratar las cosas fundamentales, surgen tambien las banales, y, si, ha habido un cisma al nombrar al coche. Mientras que Alberto y Juanin siguen llam'andolo A Besta, Jose, o sea, el que escribe, ha decidido, por razones personales llamarle por su cuenta y riesgo La Doctora. Asi pues, queridos y queridas, aunque ya se que esto os importara un comino, comunicado queda.
No sabemos cuando volveremos a poder escribir, pero a partir de manhana... Rusia!

Y por cierto, creo que tendreis que creernos los que os contemos, porque lo de colgar fotos empeora.
Bicos.